Γιώργος Παντερής live στη Νάξο: μια αξέχαστη συναυλία με λαούτο, κρουστά και κιθάρα στο ELaiolithos, με φόντο τη φύση και την αυθεντική παράδοση.
Υπάρχουν βραδιές που δεν καταγράφονται στο ημερολόγιο, αλλά στην καρδιά. Η Παρασκευή, 28 Ιουνίου στο ELaiolithos, ήταν μια τέτοια νύχτα. Μια νύχτα που δεν συνέβη απλώς, αλλά ακούμπησε. Μια βραδιά που η Νάξος ένιωσε τον παλμό της, μέσα από τη μουσική, τη φύση και τους ανθρώπους της.
Κόσμος ήρθε απ’ όλη τη Νάξο – από τα ορεινά χωριά και από τη Χώρα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, οικογένειες, παρέες, νέοι και μεγαλύτεροι, ανέβηκαν στο ELaiolithos όχι μόνο για να ακούσουν μουσική, αλλά για να συναντηθούν σε κάτι αυθεντικό, βαθύ και ζωντανό.
Στην καρδιά της ορεινής Νάξου, εκεί όπου η γη μυρίζει ρίγανη και οι πέτρες κρατούν μυστικά αιώνων, η νύχτα της 28ης Ιουνίου φωτίστηκε από κάτι περισσότερο από αστέρια. Φωτίστηκε από μουσική. Από ψυχή. Από ανθρώπους.
Ο Γιώργος Παντερής – με το λαούτο του παλλόμενο σαν αρχέγονος παλμός – μαζί με τον γιο του Σήφη Παντερή (κιθάρα), τον Νίκο Χαριστάκη στα κρουστά και τον Νίκο Καραλή στη λύρα, δεν έπαιξαν απλώς τραγούδια. Έπλεξαν ιστορίες. Έδωσαν φωνή στο τοπίο. Οι νότες αναστέναζαν στον αέρα, οι χορδές χάιδευαν τον ουρανό, οι ρυθμοί ρίζωναν στις πλάκες του ELaiolithos. Μια τετράδα που έγινε ένα σώμα, μία φωνή, ένας παλμός.
Μια τετράδα μουσικών που έγιναν ένα σώμα, μία φωνή, ένας παλμός.
Ο καιρός μάς αγκάλιασε – ένας απαλός άνεμος χάιδευε τα πρόσωπα, σαν να ήθελε κι αυτός να μείνει. Και η φωνή του Παντερή, τραχιά και τρυφερή μαζί, διέσχιζε το λεκανοπέδιο με εκείνη τη δύναμη που δεν διδάσκεται αλλά βιώνεται. Ήταν τραγούδι, ήταν προσευχή, ήταν κάλεσμα. Κι αν η Τραγαία έχει ψυχή, εκείνο το βράδυ την ακούσαμε.
Ο κόσμος δεν ήρθε απλώς να ακούσει· ήρθε να νιώσει. Να χορέψει. Να γίνει μέρος του ήχου. Και όταν η ώρα περνούσε και το φως του ήλιου έπαιζε δειλά στον ορίζοντα, οι χοροί δεν είχαν σταματήσει. Μέχρι τις 6:30 το πρωί, η πλατεία του ELaiolithos ήταν γεμάτη βήματα, χαμόγελα, αγκαλιές, χορούς και ψυχές που ενώθηκαν κάτω από έναν ουρανό χωρίς φίλτρα – μόνο φως, ήχο και καρδιά.
Και όταν ήρθε το φαγητό – ένα γλέντι μέσα στο γλέντι – ήταν σαν συνέχεια της μουσικής. Γεύσεις που μιλούσαν ντόπια. Συνταγές που γεννήθηκαν από χέρια αγαπημένα. Η Ελένη μάς πρόσφερε πιάτα με τις δικές της πινελιές – ποικιλίες από υλικά της ορεινής Νάξου, φτιαγμένα όπως τα φτιάχνει η καρδιά – όχι το ρολόι. Μαγειρεμένα με τέχνη και τρυφερότητα. Ένα τραπέζι όπως παλιά. Γνήσιο. Αληθινό.
Και όπως κάθε πραγματικό γλέντι, δεν θα ήταν πλήρες χωρίς τους χορούς της καρδιάς. Το παραδοσιακό χορευτικό “Αξωπατήματα” πλημμύρισε τη σκηνή με χρώμα, ρίζα και περηφάνια. Οι στολές, οι κινήσεις, οι ψυχές που χόρεψαν με σεβασμό και δύναμη, έκαναν τους παλιούς να δακρύσουν και τους νέους να θαυμάσουν. Ήταν ένα θέαμα που όλος ο κόσμος χειροκρότησε με ψυχή.
Κι όταν ακούσαμε από στόματα ντόπιων:
“Σε τόσα γλέντια έχουμε πάει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια… αλλά τέτοια βραδιά, τόσο αυθεντική, δεν ξαναζήσαμε”,
καταλάβαμε. Ότι όλο αυτό δεν ήταν απλώς επιτυχία. Ήταν στιγμή ζωής.
Και για μας, αυτό δεν είναι απλώς σχόλιο. Είναι τιμή. Είναι καρπός.
Μια βραδιά γεμάτη φως, μουσική και ανθρώπινη αλήθεια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήρθαν. Που μοιράστηκαν. Που άφησαν κομμάτι τους εκείνο το βράδυ στον χώρο μας.
Γιατί στο ELaiolithos, η μουσική δεν είναι εκδήλωση. Είναι στάση ζωής.
Και ναι – έρχεται κι άλλη συναυλία σύντομα.
Γιατί το ELaiolithos δεν φιλοξενεί απλώς εκδηλώσεις – γεννά στιγμές.
